Dat ben jij niet, die zo reageert, dat is je burn-out

Dat moeten zowat bij de krachtigste woorden zijn geweest, die ik in mijn eigen ziekteperiode heb gehoord.

Ze werden uitgesproken door de kinesiste bij wie ik die ochtend welgeteld één minuut te laat was binnengekomen, daardoor compleet overstuur en in tranen was, en me uitgebreid had verontschuldigd voor achtereenvolgens
(1) het laatkomen,
(2) het overstuur zijn daarover,
(3) het verontschuldigen daarom en
(4) het verontschuldigen voor het verontschuldigen.
Nog mee? Niet erg. Onthoud gewoon dat zij daarop zei: ‘dat ben jij niet, die zo reageert, dat is je burn-out’.

Wham! Er brak toen echt iets open in mij en er gebeurde veel tegelijk. Ik besefte bijv ineens dat ik een burn-out hàd en niet burn-out wàs: de burn-out viel niet samen met mij, was geen deel van mijn identiteit (ook al voelde dat in het diepst wel zo).
Dat besef creëerde voor mij iets van... 'ruimte', mildheid voor mezelf ook: ik hoefde mezelf niet op de kop te geven voor het 'alweer' moe zijn, voor het vergeten, voor het compleet stressen 'om niks', ... Nee, het was niet 'ík'; het was mijn burn-out.

Het maakte me tegelijk ook heel erg bewust van de 'reguliere' reacties van onze maatschappij tov ziektes als burn-out, angst, depressie, ... Iemand die koorts heeft, bloedt, of een bot breekt, krijgt toch ook niet te horen: 'je moet toch niet zo bloeden', 'je hebt natuurlijk een typisch profiel om een bot te breken' of 'is het nu nog niet klaar met die koorts van jou?' Waarom horen mensen met burn-out, depressie, ... wel dingen van die aard: 'je moet toch niet zo overdreven reageren', 'zie het gewoon eens wat positiever allemaal'?

Ondertussen zijn we vele manen verder, is er voor mij véél veranderd, maar mijn drive om mijn stem te laten horen als het erom gaat dat stress, paniek, burn-out, ... géén zwakte en géén gebrek wilskracht is, maar een fysiek, neurobiologisch gegeven en een 'normale' reactie van ons systeem op een abnormale situatie, is er "niet op verminderd" :-).
Meer nog: het voedt mee mijn motor in The Comfort Zone Project 🚀

En ik gun iedereen 'een Christine' (de kiné): iemand die precies dàt zegt, waardoor het ineens lichter voelt, en iemand die joù ziet. Dat is zóveel waard.