Waarom ook fijne dingen té kunnen zijn voor je zenuwstelsel

Ik krijg bezoek, niet zomaar bezoek.
Bezoek van iemand die ik al een hele tijd niet heb gezien.
En die, dat vooral, heel veel voor mij betekent.

Hij was er toen het moeilijk was.
Vooral door zichzelf te zijn. Alleen dat.
Dat deed me toen goed.
En ook helemaal niet: het was òòk een erg pijnlijke spiegel toen.

Nu zie ik hem, na mijn herstel, voor het eerst weer.
Ik kijk er geweldig naar uit.
Zie hem graag terug.
Wil hem goed ontvangen.
Laten zien dat het goed gaat.
Dat ik ook goed mezelf kan zijn nu. - Kijk maar!

De bel gaat.

Het licht gaat uit.

Ik bespaar mezelf de verdere details.
Maar lang verhaal kort: die middag liep niet zoals gepland.
Niks goed ontvangen. Niks mezelf zijn.
Laten zien dat het goed gaat? Auwsj.

Hoe komt dat toch?

”Te is nooit goed, behalve tevreden”, zo zei mijn Peter vaak.
Klinkt nu misschien wat belegen, maar zo is het toch maar net. Voor onze zenuwstelsels.

Wat zorgt voor een dysregulatie in onze, vaak al beproefde, zenuwstelsels zijn ervaringen die in het moment té zijn: te snel, te veel, te groot, te vroeg, te onverwacht, te intens, te langdurend … en ons systeem dusdanig overweldigen, waardoor het niet kan terugkeren naar stabiliteit.

Zo resulteren chronische en traumatische stress in een ontregeld zenuwstelsel, dat hypergevoelig reageert op élke ervaring die het als stressvol percipieert.
Stressvol hier dus te begrijpen als (opnieuw) té: te onverwacht, te intens, te veel, te spannend, te groot, … voor ons systeem.

Dat geldt voor als 'negatief' ingeschatte gebeurtenissen (functioneringsgesprekken, doktersbezoeken, deadlines, ...), maar dus òòk voor plannen of ervaringen die je hoofd als ‘positief’ labelt: een feest, vakantie, een weerzien met een fijn iemand, …

Omdat zenuwstelsels zich dus niet bezighouden met 'fijn' of niet 'fijn'.
Wel met ’te veel, precies goed, te weinig’.
Qua intensiteit, duur, voorspelbaarheid, …

Heb jij dat zelf ook al ervaren? Dat ook ‘fijne’ dingen te overweldigend blijken te zijn?