Doorduwen, daar ben jij niet voor gemaakt (Nee echt, ook jij niet)

En je wordt er ook niet beter van. Van dat doorduwen.

Doorduwen wanneer je voelt dat het ‘eigenlijk’ niet goed gaat en je misschien al op je tandvlees zit.
Of gewoon wanneer het ‘even’ niet je dag / week / … is.
Toch doorduwen. Met werken. Met afspraken. Met plannen en organiseren. Met draven voor anderen. Met alle borden in de lucht. Met vakantie plannen en houden.
En ja, soms ook met volle gas inzetten op ‘beter worden'.

Omdat het moet. Omdat het hoort. Omdat je geen keuze voelt. Omdat je het zo gepland had. Omdat dat verwacht wordt. Omdat je het wil.

Doorduwen dus.

Maar zal ik eens iets zeggen? We zijn daar gewoon niet voor gemaakt. Voor dat doorduwen.

We functioneren (okay, 'onder meer' 😉) dankzij een prachtig autonoom zenuwstelsel.
Met een sympathische en een parasympathische tak. De sympathische tak zorgt voor ‘activatie’ wanneer dat nodig is; de parasympathische voor rust, ontspanning en herstel.
De flexibele wisselwerking tussen die twee zorgt voor balans. En voor een gezond systeem. En dus een gezonde jij.

Wanneer je toch doorduwt, ook wanneer je systeem anders aangeeft en anders nodig heeft, gaat dat systeem uit balans. Blijf je in doorgaan-, fiksen- en doorduwenmodus (activatie), zónder de nodige rust- en hersteltijd. En okay, voor éven is dat helemaal prima. Daar is ons systeem op voorzien. En zelfs uitstekend voor uitgerust.
Maar niet voor een onbalans die lange tijd aanhoudt. Dan vind je de uit-knop niet meer. Geraak je in survivalmodus. Met (soms en vaak ernstige) gezondheidsproblemen tot gevolg. Wil je niet.

Vind jij die uit-knop nog wel? Gebruik hem. Op tijd. Het mag. Echt.

Vind jij die uit-knop niet meer (alleen)? Vraag hulp. Het mag. Echt.
Zenuwstelsels kunnen ontregeld geraken, ja. Maar ze kunnen nl. gelukkig ook weer flexibiliteit vinden tussen ‘aan’ en ‘uit’.

Hoe is dat bij jou? Moet jij van jezelf doorgaan en doorduwen?