Dit is hoe ik vanuit zenuwstelseloogpunt kijk naar piekeren

Dat piekeren was zowat dé rode draad in dm’s en gesprekken de jongste tijd. Daarom wil ik er ook hier nog iets over delen.

Niet loopbaancoachgewijs (hoewel ik dat ook aanbied 🙋‍♀️), maar wel vanuit zenuwstelseloogpunt. Je had van mij ondertussen misschien niet anders verwacht 😉.

Maar eerst en vooral:
Ik zie je. Je mag die onduidelijkheid over je toekomst moeilijk vinden en je mag het ‘niemandsland’ waarin je lijkt te zitten stressvol vinden. Echt.
(Trouwens: been there and bought the t-shirt 🙋‍♀️)

Ten tweede
👉 je reactie om te gaan piekeren is niet raar of dom,
1️⃣ Omdat dat misschien is wat je altijd doet bij een onduidelijke of stressvolle situatie: naar je hoofd gaan en oplossingen bedenken, plannen, controleren, organiseren, … Het is dus een ‘gekend pad’ voor jou (en voor jouw mind) én heeft jou ook al goed geholpen.

2️⃣ Een stressvolle situatie geeft een stressreactie in je systeem. Deze activatie zorgt voor onrust zorgt in je hoofd en lijf. Vanuit die onrust ga je, bijvoorbeeld, piekeren. Dat piekeren geeft weer stress aan je systeem, waardoor je weer meer onrust ervaart, en meer gaat piekeren, en … - zie je hem, de tredmolen?

Daarom is piekeren niet raar maar ook 'niet het meest helpend'.

💡 Helderheid krijgen, over bijvoorbeeld je professionele toekomst, gaat niet door te piekeren en ook niet door een proper plan-do-check-act-schemaatje uit te werken.
💡 Helderheid krijg je wel als je systeem rust en veiligheid ervaart. Zodat het stil kan worden vanbinnen en jij weer je eigen stem kan horen. Want eigenlijk … wéét je het daar al.

🥾Vanuit die helderheid mag je vervolgens trouwens wèl stappen zetten en, als je wil, je p-d-c-aatje bovenhalen 😉.
Maar dan doe je dat vanuit een stevigheid, rust en flow. En niet vanuit angst, weerstand of verkramping. Comfortzone versus survivalmodus.