Een gereguleerd zenuwstelsel is niet altijd kalm

Wel flexibel, verbonden en in het hier en nu

Een van de functies van ons autonoom zenuwstelsel is dat het werkt als ons hoogstpersoonlijke bewakings- systeem. Het scant voortdurend op signalen van veiligheid of gevaar. Het checkt in elk moment of jij hier en nu veilig bent, of niet.

Wanneer je systeem gevaar detecteert, activeert het een heel aantal lichaamsfuncties die ons in staat stellen om gevaar aan te gaan of te ontvluchten. De fight- of flightrespons.
Die is dus niet per definitie 'fout'; hij is in veel situaties helemaal juist. Denk aan keihard in de remmen gaan in een gevaarlijke verkeerssituatie, of een gevaar ontvluchten. Dan wil je niet kalm zijn maar net 'geactiveerd'.

Een gereguleerd zenuwstelsel is dus niét altijd kalm.
Wel flexibel, verbonden en in het hier en nu.
Het geeft je toegang tot dié staat van je zenuwstelsel, die jou in dat moment het best dient.
Dat kan betekenen dat je kalm bent.
Dat kan betekenen dat je stress-systeem jou activeert om iets aan te gaan.

Zolang die flexibiliteit er is; #genestress; je systeem reageert precies zoals het bedoeld is.

Het is anders als je het gevoel hebt vast te zitten in een staat van dysregulatie, en wanneer je vanuit die staat reageert, terwijl de situatie dat niet vraagt. Dat is iets anders. Dat is niet zo bedoeld. Dat is surivalmodus.
Die gelukkig wel omkeerbaar is. En laat dat nu het hart van The Comfort Zone Project zijn.