Ik wilde niet herinnerd worden als de vrouw die altijd overprikkeld en uitgeput was

Ik wilde niet herinnerd worden als de vrouw die uitgeput was
Of overprikkeld en overweldigd
Of in groepen ‘verdween’
Of wat survivalmodus me ook ingaf

Omdat ik dat verdorie niet wàs.

Enfin, ja òòk:
ik was dat in mijn reacties en ervaringen van dat moment

Maar ik was het niet au fond, ik was het niét in essentie

Ik was ook zò klaar met de pijn die ik voelde
telkens wanneer mensen
alleen het overprikkelde deel van me zagen
en het gesprek aangingen met alleen mijn overweldigde deel
of oordelen klaar hadden als
burn-out-en-dus-totaal-niks-mee-aan-te-vangen

alsof ik plots ook mijn hele intelligentie, hele zijn
en ervaring en voorgeschiedenis zou verloren zijn

Dat was pijn, ja zeker wel, een lange tijd
maar het was òòk wat uiteindelijk mijn vuur ontstak:
dat wéten dat mijn essentie en zijn niét was
wat mensen zagen en waar ze op reageerden
- dat was uiteindelijk ‘alleen maar’ mijn survivalmodus
die als een struise ploeg bodyguards instond
tussen mij en de buitenwereld

dat vuur dus
gebruikte ik uiteraard eerst om uit het dal te klimmen
waarin jarenlange chronische stress me had gebracht

Ik ging vooral veel studeren (mind food!)
over het zenuwstelsel
en die kennis ook toepassen (nervous system food!)
én ging me ook verdiepen in en laven aan
de helende kracht van de natuur (mind, nervous system én soul food!)

Die hele reis bracht me uiteindelijk mezelf terug - blij mee! ;-)
En die combi van kennis en tools van het zenuwstelsel, én natuur
werkte bovendien zò goed (vond ik zelf, he :-))
dat de agoog die ik ten diepste ben
daarin een nieuwe missie vond:
dit delen met anderen die struggelen met stress,
overwhelm, het gevoel niet echt in hun lichaam te wonen
en dus het leven niet ten volle en vanuit hun essentie te leven

Zo ontstond The Comfort Zone Project en mijn 1:1 begeleidingstraject [Refuge].

Voilà. Zo ben je daarmee mee ;-)