Stress en spanning willen aanpakken zónder met je zenuwstelsel te werken, is als dweilen met de kraan open

“Assen zijn verbrande kolen”, zei ons moe altijd.
Als reactie op een uitspraak als “as-ek-da-na-ad-gewete”.

Ik had dus, bijvoorbeeld he 😉, liever sneller geweten dat je chronische stress en spanning niet moet willen aanpakken, zònder met je zenuwstelsel te leren werken. Omdat het verdorie dweilen is met de kraan open.

Omdat stress en spanning niet tussen je oren zit,
(enfin, jawel feitelijk, letterlijk dan)
maar in je lijf.

Omdat je autonoom zenuwstelsel overbelast en ontregeld is geraakt.

Omdat het alarm van je systeem je gedachten, gevoelens, gedrag, ... beïnvloedt.

Omdat dan aan je mindset, loopbaan, gedachten, gevoelens, relatie, gedrag, … beginnen werken wel een bèètje zal helpen.
Maar ook niet écht. Omdat je zenuwstelsel / lijf / systeem ondertussen in staat van alarm blijft. Net zolang tot je luistert en ermee gaat werken.

Omdat 80% van de vezels van je zenuwstelsel informatie van je lichaam naar je brein stuurt; en (slechts) 20% informatie van je brein naar je lichaam.
Als jij dus alleen maar werkt met die 20% (“zie je alles onder controle, niks om over te stressen, #doedisrustig, #zenakalm, #genestress, …”) en ondertussen je lijf volle bak alarmsignalen stuurt, dan … tja.

Iets met dweilen met de kraan open?

Dat had ik dus graag vroeger geweten. Had me veel tijd, frustratie en geld gespaard.

En deel ik nu graag met jou. Opdat je niet zou moeten zeggen “as-ek-da-na-rapper-ad-gewete”. Want "assen zijn verbrande kolen”. Helaas.

Disclaimer: ik zeg niet dat mindsetwerk, cognitieve therapie, etc. niet werkt, helemaal niet, ik heb er zelf ook heel veel aan gehad. Ik zeg alleen dat het volgens mij pas echt werkt als je zenuwstelsel een minimale rust ervaart, en je systeem er dus ontvankelijk voor is. En dat zenuwstelselregulering dus eerst komt. Als basis om op verder te bouwen.