De behoefte / nood aan controleren, komt veelal voort uit een fundamenteel onveiligheidsgevoel in jezelf en dus van een gedysreguleerd zenuwstelsel.

Het was een fijn plots inzien dat een aantal van mijn typische uitspraken een gedeelde grond hebben
Want of ik nu zeg
🤯 Ik heb daar geen tijd voor
🤯 Ik kan dit niet
🤯 Ik kan daar nu niet op antwoorde
Wat ik dan dikwijls eigenlijk wil zeggen, is...

Jij met je sterke hoofd en wil, bent het gewoon om te begrijpen, te doen en te gààn. Plan-do-check-act, toch?
Waarom zou dat ook niet opgaan om deze spanning in je lijf en stress in je hoofd aan te pakken?
Alleen - en dat is vaak wat je niet wil horen: die timeline en dat strakke plan voor je heling mag je opbergen.

Misschien een ongemakkelijke waarheid maar je zenuwstelsel is er niet om je gelukkig te maken, wel om je veilig te houden!

Ik wilde niet herinnerd worden als de vrouw die uitgeput was
Of overprikkeld en overweldigd
Of in groepen ‘verdween’
Of wat survivalmodus me ook ingaf
Omdat ik dat verdorie niet wàs.

In deze blog vertel ik jou twee eenvoudige manieren om bij je zenuwstelsel en dus jezelf in te checken.. Wat is er op dit moment voor jou goed?

Zenuwstelselregulering is minder ingewikkeld of theoretisch dan het klinkt. Tuurlijk is er de theorie, maar er zijn meer manieren om te reguleren.

Ik had dus, bijvoorbeeld he 😉, liever sneller geweten dat je chronische stress en spanning niet moet willen aanpakken, zònder met je zenuwstelsel te leren werken. Omdat het verdorie dweilen is met de kraan open. Hoezo? Lees het in deze blog.

Dikwijls zie ik dit op Instagram allerlei tips voorbij komen zoals "ga wandelen" of "doe ademhalingsoefeningen". Ik weet niet hoe dat voor jou is, maar ik voel me dan toch altijd een bèètje “in ‘t zak gezet”. Ben ik de enige?

Bijna keer op keer merk ik dat wie zich aangesproken voelt door The Comfort Zone Project al vanalles geprobeerd heeft om ‘hieruit’ te geraken: boeken gelezen, workshops gevolgd, mindsetwerk gedaan, coaching gehad, gesprekstherapie gevolgd, … Dat heeft allemaal zijn stukje gedaan, zeker wel.
Maar toch is er iets waardoor het allemaal niet écht 'verf lijkt te pakken’. Hoezo niet?

Heb jij dat zelf wel eens ervaren? Dat ook ‘fijne’ dingen te overweldigend blijken te zijn? Je bent niet de enige. In deze blog neem ik je mee in mijn ervaring.

Dat moeten zowat bij de krachtigste woorden zijn geweest, die ik in mijn eigen ziekteperiode heb gehoord. Ze werden uitgesproken door de kinesiste bij wie ik die ochtend welgeteld één minuut te laat was binnengekomen, daardoor compleet overstuur en in tranen was, en me uitgebreid had verontschuldigd.

Omdat het moet. Omdat het hoort. Omdat je geen keuze voelt. Omdat je het zo gepland had. Omdat dat verwacht wordt. Omdat je het wil. Gewoon doorduwen dus. Maar zal ik eens iets zeggen? We zijn daar gewoon niet voor gemaakt. Voor dat doorduwen.

Moeten maar niet kunnen. Dat is ‘freeze’. Iets zien gebeuren en willen of moeten reageren, maar geen klank uit je keel krijgen en niet in beweging kunnen komen. Freeze combineert heel veel energie voelen vanbinnen en letterlijk bevroren zijn vanbuiten.

Ik ga het niet zeggen. Wat jij moet doen of wat je weg is.
Dat weet jij zelf goed genoeg.
Toch? Ergens? Misschien ver weg?

Nee, ik lever met The Comfort Zone Project geen paardenmiddelen. Ik zeg het maar zoals het is. Op je weg naar een flexibeler zenuwstelsel bestaan er helaas geen magic tricks of quick fixes. Laat je niks wijsmaken.

Dat woorden of uitdrukkingen als #zenakalm, #doedisrustig of #genestress weinig regulerend effect hebben op de staat van je zenuwstelsel wist je al. Maar wat heeft dan wel een regulerend effect? Lees het in deze blog!

“Ik zou je daar van alles over kunnen vertellen, maar dat zou je nu toch niet begrijpen” Antwoordde een dokter, toen ik haar zei, dat ik graag informatie wilde over wat de burn-out in mijn hersenen en systeem teweegbracht.

Vaak herkennen we je gejaagd voelen, een kort lontje hebben, piekeren en slapeloze nachten hebben, het duidelijkst als signalen van stress. Maar er zijn meer signalen die er op kunnen wijzen dat je in survivalmodus bent.

Dat piekeren was zowat dé rode draad in dm’s en gesprekken de jongste tijd. Daarom wil ik er ook hier nog iets over delen.
Niet loopbaancoachgewijs (hoewel ik dat ook aanbied), maar wel vanuit zenuwstelseloogpunt. Je had van mij ondertussen misschien niet anders verwacht.